Transmisja danych nie musi przebiegać symetrycznie w zależności od kierunku sygnału. Przekaz asymetryczny, czyli ADSL, pozwala uzyskać większe prędkości pobierania danych, przy niższej przepustowości sygnału wysyłanego. O jakich prędkościach możemy mówić i kiedy wykorzystanie sieci ADSL jest uzasadnione?
Technologia ADSL, czyli asymetryczna cyfrowa linia abonencka, to jedna z dostępnych sieci w ramach technologii xDSL. Zapewnia ona stabilne i szybkie połączenie do sieci telekomunikacyjnej oraz internetu. Obecnie wyróżniamy kilka wersji sieci ADSL różniących się zasięgiem oraz szybkością przesyłania danych. Z technologią tą możemy się spotkać również dzisiaj w przypadku bezprzewodowych routerów ADSL.
Asymetryczna cyfrowa linia abonencka może być zastosowana w sytuacji przejściowych, kiedy do budynku jest już podłączona tradycyjna skrętka linii telefonicznej, a budowa od podstaw linii światłowodowej jest nieopłacalna.
Jedną z podstawowych różnic, jaka odróżnia technologię ADSL od pozostałych, jest zróżnicowanie częstotliwości łącza w zależności od rodzaju transmisji. Asymetria występuje w przypadku kierunku wysyłania sygnału. Dane są przesyłane do użytkownika nawet dziesięciokrotnie szerszym pasmem niż dane przesyłane od abonenta. Rozwiązanie to jest zalecane osobom, które nie wysyłają danych, a potrzebują transmisji do usług rozsiewczych takich jak telewizja, które nie wymagają generowania ruchu przez abonenta.
Wyróżniamy trzy wersje sieci ADSL, które pojawiały się w technologicznym świecie do 2004 roku. Pierwszą z nich była ADSL-I, czyli sieć abonencka o przepustowości 1,536 Mb/s lub 2,048 Mb/s z transmisją zwrotną o wartości 16 kb/s. Jej maksymalny zasięg mógł wynosić nawet 4,4 km. Odpowiednikiem tej technologii była sieć symetryczna SDSL o zasięgu 5,4 km. Standardy te umożliwiały przesyłanie sygnału z kompresją w standardzie MPEG-1, a więc w jakości takiej, jaką charakteryzował się magnetowid.
Druga generacja sieci asymetrycznej ADSL-2 pojawiła się w 1992 roku. W tym standardzie sygnał był wysyłany do użytkownika z prędkością 3,072 Mb/s lub 3,096 Mb/s z transmisją zwrotną na poziomie 64 kb/s. Zasięg drugiej sieci ADSL był niższy od pierwszej generacji i wynosił 3,7 km.
ADSL2+ jest rozwinięciem poprzedniej wersji linii abonenckiej. Pozwala ona na osiągnięcie jeszcze większej przepustowości na tej samej długości linii. Przy spełnieniu wszystkich fizycznych wymagań osiąga ona prędkość nawet 24 Mb/s. Charakteryzuje się szerszym pasem częstotliwości, co umożliwia nie tylko szybie pobieranie danych, ale także ich wysyłanie. Odmianę tę wprowadzono w Polsce w 2005 roku, w pozostałych krajach Europy Zachodniej – w 2004 roku.
W przypadku technologii asymetrycznej należy wyróżnić również vDSL, która oferuje jeszcze większą przepustowość i szybkość połączenia. Wykorzystuje ona cztery pasma częstotliwości: dwa od centrali i dwa od klienta. Asymetryczna transmisja danych pozwala osiągnąć do 52 Mb/s prędkości pobierania i 16 Mb/s prędkości wysyłania.
Sieć ADSL była jedną z najczęściej wybieranych technologii xDSL. Oprócz niej można jednak wyróżnić jej inne warianty, wykorzystujące rozwiązania symetryczne lub asymetryczne. Każde z poszczególnych rozwiązań różni się nie tylko przepływnością, ale i zasięgiem. Podstawowa klasyfikacja technologii xDSL obejmuje: HDSL, ADSL oraz VDL.
Symetryczne rozwiązania HDSL występują w wariantach SDSL, MDSL i MUL oraz w standardach:
– IDSL – pojedyncza cyfrowa pętla abonencka (160kb/s)
– HDSL – cyfrowa pętla abonencka o wysokiej przepustowości (1544 kb/s i 2048/s)
Do asymetrycznej sieci ADSL zaliczamy warianty: CDSL, EZ-DSL i Modem Impeg, jak i standardy:
– ADSL – asymetryczna cyfrowa linia abonencka (6144 kb/s w górę i 640 kb/s w dół)
– RADSL – adaptacyjna cyfrowa linia abonencka ( 32 kb/s – 9 Mb/s w górę i 32 kb/s – 1,5 Mb/s w dół)
Do rozwiązań xDSL należy również technologia vDSL, czyli cyfrowa pętla abonencka o bardzo wysokiej przepustowości danych (12,96, 25,92 i 51,84 Mb/s w dół i 2-29 Mb/s w górę).